Jaarprent 2018: Lenneke van der Goot

Lenneke van der Goot (Gouda, 1979) voert haar werk met een grote vakmanschap uit. De werken  vertegenwoordigen een schoonheid die behaagt maar ook wringt door de spannende samenvoeging van figuratieve en vervreemdende abstracte vormen. Bij het beschouwen van het werk beweeg je je door de compositie en dan voel je waar de spanning zit en tegelijkertijd de rust. Je beweegt heen en weer tussen tegenstellingen die elkaar tegelijkertijd aanvullen. Van der Goot tracht vorm te geven aan, wat zij ziet als, onmogelijkheden en zij tracht tegelijkertijd de omgeving mooier te maken. In haar beleving leeft de stedelijke mens in een geconstrueerde wereld, die door het hoge tempo waarin de stad zich uitbreidt soms stuurloos lijkt te ontstaan. Zij vraagt zich af of er nog ruimte is om deze omgeving te herdefiniëren? Kan opnieuw ruimte toegelaten worden in de chaos van de stad?

Haar tekeningen kunnen ook gezien worden als mogelijke nieuwe manieren om de omgeving vorm te geven, om de wereld naar je hand te zetten. En dan gaat het niet om een werkelijk voorstel, maar om een voorstelling van een nieuwe werkelijkheid. Meer een gevisualiseerde versie van wat ook zou kunnen, een denkbeeldig alternatief, van een wellicht onmogelijk verlangen. Het niet-weten, de twijfel is het uitgangspunt voor het vormgeven van nieuwe mogelijkheden. Een werkelijkheid die alleen op papier, in de tekening bestaat. Het is niet realistisch (uitgemeten, berekend, kloppend), maar wel overtuigend, een geloofwaardig alternatief. Daarbij gaat het om esthetiek en beleving, niet om functionaliteit. Het is niet beter, maar als iets om op voort te borduren. In de tekeningen zit ruimte voor een eigen interpretatie, voor nieuwe ingangen, eigen ideeën en bevraging.

Je voelt je misschien niet thuis in de wereld die Van der Goot tekent, maar hoe klein de mens ook is in de tekeningen, we kunnen ons er toch mee identificeren. We voelen ons vaak nietig en we bekijken en bevragen de wereld die snel verandert, die zich wellicht steeds minder laat begrijpen en onbekende abstracte vormen aanneemt.

Diana Wind, 2017